اساسی سازی ماهوی حق بر محیط زیست در حقوق ایران و فرانسه

امروزه حق بر محیط زیست در حقوق عمومی داخلی در قالب قوانین اساسی، آرای دادگاه ها و رویه های اداری شناسایی و تضمین شده است. این شناسایی مرهون تحول هنجارین این حق در حقوق عمومی داخلی است. با ورود این حق به سطح هنجارهای اساسی، صحبت از بازتاب و تأثیر واقعی شناسایی این حق در نظام حقوق عمومی معاصر و گذار از اساسی سازی شکلی به اساسی سازی ماهوی است. نگارندۀ این مقاله کوشیده است در پرتو تئوری تعادل و نظریۀ تفسیر نشان دهد که چگونه اساسی سازی شکلی این حق به اساسی سازی ماهوی آن در حقوق عمومی فرانسه انجامیده و ظرفیت این امر در حقوق عمومی ایران به چه نحو است. با بررسی مجموعه هنجارهای اساسی و رویه های قضایی، می توان گفت که هم اکنون دغدغۀ نظام حقوقی تلاش در راستای صورت بندی سازوکارهایی حقیقی برای تضمین مؤثر حق بر محیط زیست است.